คำว่าอาหารทะเลใช้เพื่ออธิบายถึงสัตว์ทะเลและสัตว์น้ำจืดกว่าพันชนิด ทั้งจากป่าหรือในฟาร์ม เนื่องจากความแตกต่างเหล่านี้ ผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมของ “อาหารทะเล” จึงอาจแตกต่างกันไปอย่างมาก เช่นเดียวกับคุณค่าทางโภชนาการของอาหารทะเล การวิจัยของเราใช้ข้อมูลจาก Australian Health Survey เพื่อตรวจสอบคุณภาพทางโภชนาการและความยั่งยืนของการบริโภคอาหารทะเลในออสเตรเลีย
เราวัดคุณค่าทางโภชนาการโดยการประมาณปริมาณอาหารทะเล 100 กรัมต่อความต้องการเฉลี่ยของ
โปรตีน โอเมก้า 3 แคลเซียม ไอโอดีน ซีลีเนียม และสังกะสี
ความยั่งยืนได้รับการประเมินโดยพิจารณาจากสถานะสต็อก การใช้ทรัพยากร ที่อยู่อาศัยและผลกระทบต่อระบบนิเวศ และการจัดการด้านสุขภาพและโรค
ผู้ตอบแบบสอบถามส่วนใหญ่ (83%) ไม่บริโภคอาหารทะเลเลยในวันที่ทำการสำรวจ และเราพบว่ามีความแตกต่างอย่างมากในรูปแบบการบริโภคระหว่างกลุ่มทางสังคมและประชากรที่แตกต่างกัน
ในบรรดาผู้ที่บริโภคอาหารทะเล มีสัดส่วนที่ต่ำที่สุดในหมู่ผู้ใหญ่ที่ว่างงาน มีการศึกษาน้อยที่สุด และผู้ที่ด้อยโอกาสทางเศรษฐกิจและสังคมมากที่สุด
กุ้งและปลาที่มีโอเมก้า 3 ต่ำ เช่น บะจ่างและปลานิล ซึ่งถูกระบุว่าเป็นอาหารทะเลที่มีคุณค่าทางโภชนาการน้อยที่สุดและมีความยั่งยืนน้อยที่สุด มีปริมาณอาหารทะเลที่บริโภคได้ทั้งหมดสำหรับผู้บริโภคที่มีสภาพเศรษฐกิจและสังคมต่ำที่สุด
ในทางตรงกันข้าม ผู้บริโภคในกลุ่มสังคมและประชากรสูงสุดบริโภคปลาที่มีระดับโภชนาการสูงเป็นส่วนใหญ่ เช่น ปลาทูน่าและปลาฉลาม และปลาเลี้ยงที่มีโอเมก้า 3 สูง เช่น ปลาแซลมอนและปลาเทราต์ ซึ่งถือเป็นอาหารทะเลที่มีคุณค่าทางโภชนาการมากกว่าด้วย ความยั่งยืนในระดับปานกลาง ผู้ใหญ่น้อยกว่า 1% รายงานว่ารับประทานปลาซาร์ดีนและปลาแมคเคอเรล ซึ่งถือว่าเป็นพันธุ์ที่มีคุณค่าทางโภชนาการและยั่งยืนที่สุด
ความยั่งยืนคืออะไร? ความยั่งยืนของอาหารทะเลนั้นซับซ้อนและยากแก่การวัดปริมาณ ปัจจุบัน การปล่อยก๊าซเรือนกระจกยังไม่ครอบคลุมโดยกลุ่มประเมินหลัก แม้ว่าอุตสาหกรรมประมงมีส่วนสนับสนุน การปล่อยก๊าซทั่วโลกและความแตกต่างระหว่างอาหารทะเลประเภทต่างๆ
ตัวอย่างเช่น ความต้องการที่เพิ่มขึ้นของสัตว์จำพวกครัสเตเชียน
เช่น กุ้งหรือกุ้ง ส่งผลให้กองเรือประมงทั่วโลกปล่อยมลพิษสูงขึ้น เนื่องจากการประมงเหล่านี้ต้องใช้เชื้อเพลิงมาก ในทางตรงกันข้าม การประมงทะเลขนาดเล็ก เช่น ปลาซาร์ดีน มีการปล่อยมลพิษต่ำมาก แม้ว่าพวกมันจะได้รับความนิยมน้อยกว่ามากก็ตาม
อาหารทะเลที่เลี้ยงในฟาร์มยังมีความแตกต่างกันอย่างมากในด้านผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ในอดีต การเลี้ยงปลาขนาดใหญ่จะถูกเลี้ยงด้วยปลาป่าที่มีขนาดเล็กกว่ามาก แนวทางปฏิบัตินี้กำลังเสื่อมถอยลง โดยอาหารปลาขนาดเล็กถูกแทนที่ด้วยพืชผลและผลพลอยได้จากสัตว์
อย่างไรก็ตาม ยังไม่เป็นที่แน่ชัดว่าสารทดแทนนี้เป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม ในขณะเดียวกัน คุณค่าทางโภชนาการของปลาที่เลี้ยงก็ลดลง
ตัดสินใจเลือกได้ดีขึ้น
ไม่มีข้อมูลโภชนาการโดยละเอียด ณ จุดที่ซื้ออาหารทะเลสด การตัดสินใจอย่างชาญฉลาด ณ จุดนั้นอาจเป็นเรื่องยาก
อย่างไรก็ตาม มาตรฐานอาหารของออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ได้สร้างโปรไฟล์สารอาหารสำหรับอาหารประเภทต่างๆ รวมถึงอาหารทะเล มูลนิธิหัวใจแห่งชาติของออสเตรเลียให้ข้อมูลเกี่ยวกับปริมาณโอเมก้า 3 ที่มาจากทะเลในปลาและอาหารทะเลที่หาได้ทั่วไป โดยสายพันธุ์ต่างๆ เช่น ปลาแซลมอนแอตแลนติกและซาร์ดีนถูกระบุว่าเป็นแหล่งสูงสุด ในขณะที่กุ้งและปูมีปริมาณต่ำกว่ามาก
หากต้องการตรวจสอบความยั่งยืนของตัวเลือกอาหารทะเลของคุณ คุณสามารถอ่านคู่มือ AMCS หรือค้นหาใบรับรองต่างๆ เช่น Marine Stewardship Council (MSC) สำหรับการประมงจับป่า หรือโลโก้ Aquaculture Stewardship Council (ASC) หรือ Best Aquaculture Practices (BAP) WWF ยังได้พัฒนาคู่มือปลาทูน่ากระป๋อง (changeyourtuna.org.au)
การกินอาหารทะเลชนิดใหม่ๆ อาจเป็นเรื่องยุ่งยากหากคุณไม่คุ้นเคย มีแหล่งข้อมูลมากมายที่พร้อมช่วยคุณเลือกและเตรียมอาหารทะเล เช่นไฟล์ปลา FRDCสูตรอาหารในตลาดปลาซิดนีย์และส่วน SBS เกี่ยวกับสูตรอาหารทะเลแบบยั่งยืน
ในรัฐวอชิงตัน Western Australian Fishing Industry Council ได้จัดทำคู่มือเกี่ยวกับอาหารทะเลในท้องถิ่น รวมถึงข้อมูลเกี่ยวกับสายพันธุ์ที่เลี้ยงต่ำเกินไป การปรุงอาหาร และการเก็บรักษา ขณะนี้ชาวออสเตรเลียใต้สามารถรับปลาท้องถิ่นจากCommunity Supported Fishery แห่งใหม่ ในแต่ละสัปดาห์หรือให้จัดส่งได้
อ่านเพิ่มเติม: ผักที่ยั่งยืนซึ่งเจริญเติบโตได้ด้วยอาหารจากมูลปลา
การผลิตอาหารทั้งหมดมีผลกระทบ แต่การเลือกอย่างรอบรู้อาจเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพและสิ่งแวดล้อม ดังนั้น ออกไปผจญภัยกับการเลือกอาหารทะเลของคุณโดยทดลองตัวเลือกที่มีคุณค่าทางโภชนาการและตรงตามเกณฑ์ความยั่งยืนของคุณ เมื่อคุณคุ้นเคยกับสายพันธุ์ต่างๆ มากขึ้นและวิธีเตรียมพวกมัน คุณจะไม่ต้องเล่นกลกับไกด์ที่เคาน์เตอร์ปลาและตัดสินใจว่ามันยากเกินไป
